Het is gelukkig weer wat warmer. Ik loop te puffen over een bospad in het Pampushout. Doel van mijn wandeling is het controleren van een roofvogelnest. Daarvoor moet ik door de hoge brandnetels waden. Om de aanval van de netelharen, muggen en teken af te kunnen slaan heb ik een regenbroek en een stevige jas aan. Duidelijk te warm voor dit weer. Het lijkt even dat de warmte een loopje met mij neemt als mijn hoofd in een zwerm vlindertjes beland.
Maar de vlindertjes zijn echt. Tientallen donkere motjes zwermen om elkaar heen en hebben nauwelijks oog voor mijn aanwezigheid. Het gewriemel en gezwerm maakt dat ik weinig detail kan zien. Wel is duidelijk dat het vlindertjes met enorme lange sprieten zijn. Dat beperkt al snel het aantal mogelijkheden tot een kleine twintig soorten: het is in ieder geval een langsprietmot. Kennelijk hebben ze genoeg van het vliegen want vrij plotseling gaat het merendeel op de brandnetels zitten. Duidelijk is nu een gele band over de vleugel te zien. Zelden een dier met zo een toepasselijke naam gezien. Het is de geelbandlangsprietmot.
De term langspriet is overigens alleen van toepassing op de mannetjes. Met sprieten die wel vier keer zo lang zijn als het lichaam, klopt die naam als een bus. Het vrouwtje heeft sprieten ter grootte van het lijf, maar heeft wel die gele band. Voor die vrouwtjes zou “geelband-niet zo-langsprietmot” dus passender zijn. In de korte tijd zie ik alleen maar lange sprieten, toch moet er ook een of meer vrouwtjes zijn want de zwermt is een baltsvlucht. De voelsprieten zijn eigenlijk reukorganen. Ze hebben kennelijk de geur van een vrouwtje in de “neus” en proberen haar te imponeren met hun vlucht en kleurenpracht.
Eind mei, begin juni is de beste tijd om de geelbandlangsprietmot te zien. Dan vliegen de motjes uit. Op warme dagen is de soort eenvoudig in onze Almeerse bossen te vinden. De larven eten van dood bladmateriaal en aangezien dat overal te vinden is, is de soort niet zeldzaam. Maar wel zeldzaam mooi!
Ton Eggenhuizen
Almere Natuur 