Langzaam loop ik over het pad naar de Lepelaarplassen in Almere met het oog gericht op de bladeren en stengels van de dichte bramen-berm. Op de door de zon beschenen stukjes zijn allerhande insecten te vinden. Juffertjes, langpootmuggen en vuurkevers geven extra kleur aan het heldergroene blad. Ook een vervaarlijk uitziend insect trekt mijn aandacht. Het opgeheven achterlijf doet sterk denken aan de staart van een schorpioen. Maar schorpioenen hebben geen vleugels en dit beestje wel. Het is de schorpioenvlieg.
De staart is geen gevaarlijk wapen maar een grijpinstrument. Met de staart wordt een vrouwtje vastgehouden om te paren. Dat klinkt ook wel wreed, maar het mannetje is best hoffelijk. Na de paring spuugt het mannetje een bruine vloeistof op de paarplek, die vervolgens door het vrouwtje wordt opgepeuzeld. Zo krijgt zij extra voedingsstoffen binnen die zij gebruikt voor het leggen van eitjes. Ook de lange snuit van de schorpioenvlieg draagt wellicht bij aan het gevaarlijk imago. Maar de vlieg kan ons niet bijten en niet steken. De lange snuit wordt gebruikt om dode insecten te nuttigen en verder zijn ze verzot op de zoete stof die luizen uitscheiden. Het zogenaamde honingdauw waar mieren ook liefhebber van zijn.
Je kan het nauwelijks voorstellen als je ze op foto naast elkaar ziet, maar de schorpioenvlieg wordt soms aangezien voor een tijgermug. Deze mug komt uit Azië en zou ziekten kunnen verspreiden. Zo worden gele koorts, dengue, Zika en westnijlkoorts in verband gebracht met de tijgermug. Met recht een beestje om alert op te zijn. Vandaar ook de ophef en persuitingen als ergens tijgermuggen zijn gezien. De aangewakkerde angst voor de mug leidt er soms toe dat onbedoeld de schorpioenvlieg de rekening krijgt toegeschoven. Angst is een slechte raadgever.
Ton Eggenhuizen
Almere Natuur 