De hitte is aangenaam en ondragelijk tegelijk: het zweet gutst mij van het lijf als ik de tweets en whatsappjes over sneeuwval en gevoelstemperatuur op elfstedenniveau van het thuisfront lees. Zo een 9.000 kilometer van huis ben ik op een internationale expeditie aan de kust van de Thaise Golf. Doel is het in beeld brengen van het grote belang van deze kust voor de vele duizenden steltlopers die uit het hoge Aziatische noorden hier overwinteren.
Op een rustige maar warme middag hoor ik zoals wel vaker op deze trip, het ritmische tjing-tjing-tjing-tjing van de Common tailorbird. De veldgids is in het Engels, dus heb de Nederlandse naam niet paraat. Mijn Engelse kompanen vertellen dat de naam is afgeleid van het geluid dat een oude trapnaaimachine maakt. Een treffende naam dus. Ik weet echter nog een alternatieve verklaring. Ooit bezat ik een algemeen boek over vogels, de titel ben ik vergeten. Het zal vast iets in de trant van “de wereld van onze vogels” hebben geheten. Het boek moet zijn weggegeven of in een stapel verkocht aan een opkoper. Wat rest is de levendige herinnering aan een mooie tekening van een klein groen vogeltje met bruine kruin bij zijn nest.
Het nest van bruine sprietjes, takjes en dergelijke is op zich niet bijzonder, maar de plek is dat wel. De tailorbird heeft namelijk twee grote bladeren aan elkaar genaaid met grassprieten. Eerst heeft hij gaten geprikt in de bladranden en daar dus de grasspriet doorheen geregen. In de aldus ontstane kom is het nestje gebouwd. Bijzonder toeval, hij maakt het geluid van een naaimachine én naait voor zijn nest bladeren aan elkaar. Alsof hij besef heeft van naaimachines.
Thuis zoek ik op internet naar de Nederlandse naam, “langstaartsnijdervogel”. OK, die lange staart snap ik, maar snijdervogel? Goed, de komende maanden ga ik mij weer bezig houden met merels, leeuweriken en gaaien.
Ton Eggenhuizen
Almere Natuur 