Het is voorjaar, de eenden bij mij achter in de vaart bedrijven de liefde. Dat lijkt er niet zachtzinnig aan toe te gaan. ‘Verkrachting’ of zelfs ‘groepsverkrachting’ lijkt een betere beschrijving van wat er gebeurt. Via pers en internet wordt weer opgeroepen om te stoppen met eendjes voeren. Het voer zou de mannen maar hitsig maken. De mannen hebben – omdat ze geen voer hoeven te zoeken – nu tijd om zich met de verkrachtingen bezig te houden. Een hongerige eend immers, denkt niet aan sex.
En zoals zo vaak met de moderne media, nieuws wordt klakkeloos opgepikt en veelvoudig weer uitgestort. De oproep om niet te voeren is zonder wetenschappelijke onderbouwing. Sterker nog, als je wat verder kijkt, is het makkelijk te ontkrachten. Ga naar de Oostvaardersplassen of willekeurig welk ander groot natuurgebied, en je ziet precies hetzelfde gebeuren! Het behoort gewoon tot het arsenaal aan natuurlijk gedrag. En zoals Kees Moeliker het ooit verwoorde: “Zowel in de stad als in de broodloze natuur is verkrachting onderdeel van de voortplantingsstrategie van de wilde eend. De woerd verkracht niet voor de lol: hij wil nageslacht. Als u slechts drie maanden per jaar een penis zou hebben en uw kroost een levensverwachting van maar anderhalf jaar heeft, dan zou u zich toch ook wat actiever met de voortplanting bezighouden?”
Nog een argument: met het brood worden natuurlijk beide geslachten gevoerd. Is het dan niet logischer om te bedenken dat zowel de mannen als de vrouwen in gelijke mate in fitheid toenemen en dat een gevoerd vrouwtje makkelijk mannetjes zich van het lijf af kan slaan? Het lijkt in onze ogen een brute bedoening, maar het vrouwtje krijgt op deze manier “bezoek” van meerdere mannen. Haar reproductieorgaan is zo gebouwd dat ze kan selecteren welk sperma ze accepteert. Meerdere “bezoeken” betekent een grotere keuze voor het beste sperma.
En nog eentje: de wilde eend is een voedselopportunist. Naast brood eten ze grassen en zaden. Niet echt een voedselbron waar gebrek aan is. Ze hebben het brood niet nodig om hun honger te stillen.
Een andere fabel: er zouden teveel mannen zijn, de verhouding mannen en vrouwen is scheef. En jagers zijn bij uitstek geschikt om dit evenwicht weer recht te trekken. Het omgekeerde is waarschijnlijker: ongepaarde vrouwtjes zijn vatbaar voor verkrachtingen. Een vrouwtje dat een nest heeft, wordt vrijwel altijd begeleid door haar mannetje als zij even het nest verlaat. Zo een vrouwtje wordt zelden belaagd. Het zijn de vrouwtjes die zonder man op pad gaan, die de belangstelling krijgen. Door vooral mannetjes te schieten, trek je de verhouding juist de verkeerde kant op.
Zeker in de stad is het voeren van de eendjes voor kleine kinderen de eerste kennismaking met natuur. Van onschatbare waarde voor het draagvlak van natuur in en om de stad. Lekker voeren, dus!
Ton Eggenhuizen
Almere Natuur 